Prediker 2:1-11
Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon? Generaties gaan, generaties komen, maar de aarde blijft altijd bestaan. De zon komt op, de zon gaat onder, en altijd snelt ze naar de plaats waar ze weer op zal gaan. De wind waait naar het zuiden, dan draait hij naar het noorden. Hij draait en waait en draait, en al draaiend waait de wind weer terug. Alle rivieren stromen naar de zee, toch raakt de zee niet vol. De rivieren keren om, ze gaan weer naar de plaats van waar ze komen, en beginnen weer opnieuw te stromen. Alles is vermoeiend, zozeer dat er geen woorden voor te vinden zijn. De ogen van een mens kijken, en vinden geen rust, zijn oren horen, en ze blijven horen. Wat er was, zal er altijd weer zijn, wat er is gedaan, zal altijd weer worden gedaan. Er is niets nieuws onder de zon. Wanneer men van iets zegt: ‘Kijk, iets nieuws,’ dan is het altijd iets dat er sinds lang vervlogen tijden is geweest. De vroegere generaties zijn vergeten, en ook de komende zullen weer worden vergeten.
Taedet animam meam
door Tomás Luis de Victoria
uitgevoerd door Photonen vocaal ensemble
«Photonen vocaal ensemble (Opgenomen t.b.v. Bidden Onderweg)» © Eigen opname Bidden Onderweg
IJdelheid
Photonen vocaal ensemble zingt Victoria’s Taedet animam meam: ‘Mijn ziel is mijn leven moe.’ Misschien voel jij je wat uitgeblust vandaag, zelfs nu je probeert te bidden - niet in de stemming - te druk, in beslag genomen, te vermoeid.
Als je je werkelijk zo voelt, erken dan gewoon dit gevoel en bied jezelf desondanks aan God aan, gewoon zoals je bent. En God zal naar je luisteren en je aanvaarden, gewoon zoals je bent.
De lezing is genomen uit het boek Prediker, hoofdstuk 1, vanaf vers 2.
Deze tekst is een soort van klassieker voor wie wereld-moe is. Wat vind je in je eigen herinneringen, in je eigen levenservaring, dat het gevoel uit deze passage bevestigt, dat er niets nieuws is in de wereld en dat ‘alles ijdelheid’ is?
En welke van jouw ervaringen spreken dit gevoel tegen? Wat ben je in je leven tegengekomen, dat je werkelijk nieuw en anders en interessant en opwindend vond?
Wanneer je opnieuw luistert, let dan op wat je hoort in deze passage - waarheid? Of alleen maar moeheid? Klinkt het voor jou alsof hij de spijker op de kop slaat, of alleen maar mopperig doet? En in hoeverre weerspiegelt dit jouw gevoelens?
Als jij de behoefte hebt aan een hernieuwde smaak en geestdrift in het leven, kun je God daar dan nu om vragen? En als jij dat niet zo voelt, welke andere gevoelens, welke verlangens wil je dan nu voor God brengen?
