Lucas 13:31-35
Precies op dat ogenblik kwamen er enige farizeeën die tegen Hem zeiden: ‘Vertrek, ga weg van hier, want Herodes wil U doden!’ Hij antwoordde: ‘Zeg tegen die vos: “Let op, Ik drijf demonen uit en vandaag en morgen genees Ik mensen, en op de derde dag bereik Ik de voltooiing.” Maar Ik moet vandaag en morgen en de volgende dag op weg blijven, want het gaat niet aan dat een profeet omkomt buiten Jeruzalem – Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt, en stenigt wie naar haar toe zijn gestuurd! Hoe vaak heb Ik je kinderen niet bijeen willen brengen zoals een hen haar kuikens onder haar vleugels hoedt, maar jullie hebben het niet gewild. Jullie stad wordt aan haar lot overgelaten. Ik verzeker jullie: jullie zullen Mij niet meer zien, tot de tijd komt dat je zult zeggen: “Gezegend hij die komt in de naam van de Heer!”’
Vastberaden
De groep Poor bishop Hooper zingt Psalm 24.
‘Zegen zal hij ontvangen van de HEER
en recht verkrijgen van God, zijn redder.
Dat valt hun ten deel die U zoeken,
die zich tot U wenden – het volk van Jakob.’
We lezen vandaag uit het Evangelie volgens Lucas, hoofdstuk 13, vanaf vers 31.
De farizeeën - voor de verandering eens geen slechteriken - waarschuwen Jezus dat zijn leven in gevaar is vanwege Herodes. Maar Hij weigert zich te laten afleiden van zijn missie, en gaat verder richting Jeruzalem. Wat is het denk je, dat Jezus zo vastberaden maakt, zo onwankelbaar? Is dat een eigenschap die ik bewonder? Die ik graag zelf zou willen hebben?
Jezus spreekt over zijn verlangen om de inwoners van Jeruzalem bijeen te brengen “zoals een hen haar kuikens onder haar vleugels". Dit is een sterk beeld - een uitgesproken moederlijk beeld - van bescherming en liefdevolle zorg. Zijn dit kwaliteiten die ik ook bewonder en voor mezelf wens?
Maar deze passage uit het Evangelie volgens Lucas laat ons ook iets zien van de tegenwerking en afwijzing die Jezus ontmoet. Tegenwerking en afwijzing van de kant van Herodes en van de inwoners van Jeruzalem. Wanneer je de passage opnieuw hoort, hoor je dan de noot van spijt in de stem van Jezus? Die toon van "als ze nu maar…" De toon van verdriet van degene van wie de liefdevolle zorg wordt afgewezen.
Welke gevoelens merkte je in jezelf op terwijl je bad met deze passage? Misschien een verlangen om moediger en meer vastberaden te zijn; of meer liefdevol? Of een groter bewustzijn van Gods liefde voor jou; of misschien iets heel anders? Wat je gevoelens, wat je wensen ook zijn, spreek hier vrij over met Jezus.
