Lucas 1:5-25

Toen ​Herodes​ ​koning​ van Judea was, leefde er een ​priester​ die ​Zacharias​ heette en tot de priesterafdeling Abia behoorde. Zijn vrouw, ​Elisabet, stamde af van Aäron. Beiden waren vrome en gelovige mensen, die zich strikt aan alle geboden en wetten van de ​Heer​ hielden. Ze hadden geen ​kinderen, want ​Elisabet​ was onvruchtbaar, en beiden waren al op leeftijd.
Toen de afdeling van ​Zacharias​ eens aan de beurt was om de priesterdienst te vervullen, werd er volgens het gebruik van de ​priesters​ geloot en werd ​Zacharias​ door het lot aangewezen om het ​reukoffer​ op te dragen in het ​heiligdom​ van de ​Heer. De samengestroomde menigte bleef buiten staan ​bidden​ terwijl het offer werd gebracht. Opeens verscheen hem een ​engel​ van de ​Heer, die aan de rechterkant van het ​reukofferaltaar​ stond. Zacharias​ schrok hevig bij het zien van de ​engel​ en hij werd door angst overvallen. Maar de ​engel​ zei tegen hem: ‘Wees niet bang, ​Zacharias, je ​gebed​ is verhoord: je vrouw ​Elisabet​ zal je een zoon baren, en je moet hem Johannes noemen. Vreugde en blijdschap zullen je ten deel vallen, en velen zullen zich over zijn geboorte verheugen. Hij zal groot zijn in de ogen van de ​Heer, en ​wijn​ en andere gegiste drank zal hij niet drinken. Hij zal vervuld worden van de ​heilige​ Geest​ terwijl hij nog in de schoot van zijn moeder is, en hij zal velen uit het volk van Israël tot de ​Heer, hun God, brengen. Als bode zal hij voor God uit gaan met de geest en de kracht van ​Elia​ om ouders met hun ​kinderen​ te verzoenen en om zondaars tot ​rechtvaardigheid​ te brengen, en zo zal hij het volk gereedmaken voor de ​Heer.’
Zacharias​ vroeg aan de ​engel: ‘Hoe kan ik weten of dat waar is? Ik ben immers een oude man en ook mijn vrouw is al op leeftijd.’ De ​engel​ antwoordde: ‘Ik ben Gabriël, die altijd in Gods nabijheid is, en ik ben uitgezonden om je dit goede nieuws te brengen. Maar omdat je geen geloof hebt gehecht aan mijn woorden, die op de voorbestemde tijd in vervulling zullen gaan, zul je stom zijn en niet kunnen spreken tot de dag waarop dit alles gaat gebeuren.’
De menigte stond buiten op ​Zacharias​ te wachten, en de mensen vroegen zich af waarom hij zo lang in het ​heiligdom​ bleef. Maar toen hij naar buiten kwam, kon hij niets tegen hen zeggen. Ze begrepen dat hij in het ​heiligdom​ een ​visioen​ had gezien; hij maakte gebaren tegen hen, maar spreken kon hij niet. Toen zijn tempeldienst voorbij was, ging hij terug naar huis.
Korte tijd later werd zijn vrouw ​Elisabet​ zwanger. Ze leefde vijf maanden lang in afzondering en zei bij zichzelf: De ​Heer​ heeft zich mijn lot aangetrokken. Hij heeft dit voor mij gedaan opdat de mensen me niet langer verachten.