gedicht: Bij Rouw
Wanneer je een geliefde verliest, wordt je leven je vreemd,
de aarde onder je voeten broos
verzwaart verlies je hart.
Er zijn dagen dat je gelukkig opstaat; opnieuw in het volle leven,
totdat ineens een stilte valt en je teruggeworpen wordt
op het donkere getij van verlies. En wanneer de rouw is volbracht,
zal de wond van verlies wel helen
en heb jij geleerd je ogen af te houden van dat gat in de hemel
en betreed je opnieuw de vuurplaats in jouw ziel
waar jouw geliefde al lang je terugkeer verwachtte.
John O’Donohue
Overweldigd door gedachten
Waar ben ik in mijn rouw?
Ben ik verdoofd, omdat ik andere gevoelens moet tegenhouden die me zouden kunnen overweldigen?
Ben ik kwaad op iemand?
Ben ik verdwaald in een cirkelgang van volstrekt begrijpelijke, maar vruchteloze ‘als - dan' gedachten?
Ben ik gedeprimeerd? . . . . . Kom ik misschien weer tot leven? . . . . .
Wat voor mengeling van gevoelens en gedachten gaat er in mij om?
Ik neem een moment om helemaal te landen waar ik nu ben . . . . .
En ik laat God bij mij zijn, precies zoals ik ben.
Als er iets is wat ik wil zeggen tegen God, dan kan ik dat nu doen.
Wat wil God dat ik weet?
Ontvang als zegening een deel uit het gedicht ‘Bij Rouw’, geschreven door John O’Donohue: