Psalm 71
’Bij u, HEER, schuil ik, maak mij nooit te schande,
red en bevrijd mij, doe mij recht, hoor mij en kom mij te hulp.
Wees de rots waarop ik kan wonen, waar ik altijd heen kan gaan.
U hebt mijn redding bevolen, mijn rots en mijn burcht, dat bent u.
U bent mijn enige hoop, HEER, mijn God,
van jongs af vertrouw ik op u.
Al vanaf mijn geboorte steun ik op u,
al in de moederschoot was u het die mij droeg.
Verstoot mij niet nu ik oud word,
verlaat mij niet nu mijn kracht bezwijkt.
God, blijf niet ver van mij, mijn God, kom mij haastig te hulp,
Nu ik oud en grijs ben, verlaat mij niet, o God,
zodat ik het nageslacht, elk nieuw kind,
kan verhalen van de macht van uw arm.
U hebt mij doen zien veel ellende en nood – laat mij nu herleven,
laat mij herrijzen uit de diepten van de aarde.’
Een vanzelfsprekendheid
Word je ouder? Als je leeft, is het antwoord op die vraag vanzelfsprekend ‘ja’! Misschien heb je wel, ongeacht je leeftijd, het gevoel dat je eigen dood niet meer ver weg is. Psalm 71 is geschreven door iemand die leeft met de wetenschap dat de dood nadert.
Kun je misschien enkele van zijn woorden tot de jouwe maken?
Als ik terugblik op mijn leven, welk voorbeeld van Gods trouw valt dan op?
Ik koester deze herinnering en dank God, de God van mijn leven