Psalm 55:4-6
Klagend loop ik rond, radeloos
door het schreeuwen van de vijand
en het tieren van de goddelozen,
want zij storten onheil over mij uit
en bestoken mij met hun woede.
Mijn hart krimpt in mijn binnenste,
doodsangst heeft mij bevangen,
vrees en beven grijpen mij aan,
ik huiver over heel mijn lichaam.
Niet onopgemerkt
Ik laat de drukte om me heen even voor wat ze is en word stil. Ik open mij voor Gods aanwezigheid in mijn hart.
Ik vraag aan de goede God dat ik smart, medeleven en verbijstering mag voelen om het lijden dat Jezus en anderen ondergaan omwille van hun keuze voor het goede.
We lezen enkele verzen uit psalm 55
Wie kiest voor het goede, botst op weerstand van ‘de vijand’. Altijd. In de eerste plaats van de vijand in zichzelf. Maar ook van de vijand die werkt door anderen heen. Het duister kan het licht niet verdragen. Voor Jezus was dit niet anders. Vanaf het begin van zijn publieke leven kreeg Hij tegenstand. Steeds maar brutaler. Toch hield Hij vol. Zijn volharding ging niet onopgemerkt.
Zijn er ervaringen in jouw leven die je als kruiservaringen kunt bestempelen?
Zo ja, hoe ben je daarmee omgegaan? Wat heeft dit met jou gedaan, op het ogenblik zelf en nadien?
Wat helpt jou om vol te houden?
Deze gebedstijd gaat naar zijn einde. Wat zou je willen zeggen of vragen aan de Heer die zich helemaal geeft voor jou? Laat je hart spreken, als richtte je je tot een vriend of een vriendin.
Eer aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Zoals het was in het begin, en nu en altijd. En in de eeuwen der eeuwen, amen.
