Psalm 22:2-3
Mijn God, mijn God,
waarom hebt U mij verlaten?
U blijft ver weg en redt mij niet,
ook al schreeuw ik het uit.
‘Mijn God!’ roep ik
overdag, en U antwoordt niet,
’s nachts, en ik vind geen rust.
Ondanks alles
Ik laat de drukte om me heen even voor wat ze is en word stil. Ik open mij voor Gods aanwezigheid in mijn hart.
Ik vraag aan de goede God dat ik smart, medeleven en verbijstering mag voelen om het lijden dat Jezus en anderen ondergaan omwille van hun keuze voor het goede.
We lezen enkele verzen uit psalm 22
Het kwaad kan extreem zijn. Ook het gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Deze ervaring is Jezus niet vreemd. Alles wordt Hem afgenomen. Alles moet Hij loslaten. Zelfs het gevoel van verbondenheid met zijn Vader. Toch blijft Jezus zich richten tot God. In het aangezicht van de dood blijft Hij geloven, ondanks alles.
Hoe groot is jouw geloof?
Hoever kan jij gaan in het loslaten van wat je dierbaar is?
Kan jij tot God bidden als alles duister wordt, ook als je zijn aanwezigheid niet meer voelt?
Deze gebedstijd gaat naar zijn einde. Wat zou je willen zeggen of vragen aan de Heer die zich helemaal geeft voor jou? Laat je hart spreken, als richtte je je tot een vriend of een vriendin.
Eer aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Zoals het was in het begin, en nu en altijd. En in de eeuwen der eeuwen, amen.
