De ogen van het geloof
The Tudor Consort zingt Videte miraculum. ‘Aanschouw het mirakel van de moeder van de Heer.’
Kan ik, terwijl ik luister, bewust worden van het feit dat ik nu in de aanwezigheid van God ben, dat ik ook Gods dienaar ben, en deel uitmaak van de heilsgeschiedenis?
De lezing van vandaag is genomen uit het Evangelie volgens Lucas, hoofdstuk 2, vanaf vers 22.
We krijgen in deze lezing het beeld van Simeon als van een oude man, die gedurende vele jaren gelovig en vol hoop gewacht en uitgekeken heeft naar de komst van de uitverkorene, van Hem die bevrijding en vrede zou brengen in onze donkere wereld. Kan je je met hem identificeren? Kan je je inbeelden hoe die jaren voor hem waren? Misschien leeft er in jouw hart een verlangen dat al jaren wacht op vervulling?
Het Goede Nieuws is dat Simons’ hoop niet ijdel is: diegene waar hij al zijn leven lang op wacht, komt in zijn tempel. Dankzij de ogen van het geloof herkent Simeon deze kleine baby en looft hij God. Beeld je even in wat de gevoelens van Simeon moeten zijn geweest op het ogenblik dat hij het kind in zijn armen neemt.
Wees, bij het opnieuw beluisteren van het verhaal, aandachtig voor de woorden die Simeon spreekt – voor zijn woorden tot Maria en Jozef en zijn woorden tot God zelf – voor wat hij te zeggen heeft over dit kind, de langverwachte Messias.
Kan ik nu met God spreken over wat ik verlang, wat ik hoop? – en over de tekenen die ik zou herkennen als de vervulling van mijn hoop?
Kan ik, terwijl ik luister, bewust worden van het feit dat ik nu in de aanwezigheid van God ben, dat ik ook Gods dienaar ben, en deel uitmaak van de heilsgeschiedenis?
De lezing van vandaag is genomen uit het Evangelie volgens Lucas, hoofdstuk 2, vanaf vers 22.
We krijgen in deze lezing het beeld van Simeon als van een oude man, die gedurende vele jaren gelovig en vol hoop gewacht en uitgekeken heeft naar de komst van de uitverkorene, van Hem die bevrijding en vrede zou brengen in onze donkere wereld. Kan je je met hem identificeren? Kan je je inbeelden hoe die jaren voor hem waren? Misschien leeft er in jouw hart een verlangen dat al jaren wacht op vervulling?
Het Goede Nieuws is dat Simons’ hoop niet ijdel is: diegene waar hij al zijn leven lang op wacht, komt in zijn tempel. Dankzij de ogen van het geloof herkent Simeon deze kleine baby en looft hij God. Beeld je even in wat de gevoelens van Simeon moeten zijn geweest op het ogenblik dat hij het kind in zijn armen neemt.
Wees, bij het opnieuw beluisteren van het verhaal, aandachtig voor de woorden die Simeon spreekt – voor zijn woorden tot Maria en Jozef en zijn woorden tot God zelf – voor wat hij te zeggen heeft over dit kind, de langverwachte Messias.
Kan ik nu met God spreken over wat ik verlang, wat ik hoop? – en over de tekenen die ik zou herkennen als de vervulling van mijn hoop?