Wat me tegenhoudt
Matthijn Buwalda zingt het lied Een dag per keer.
De lezing van vandaag komt uit het Evangelie volgens Marcus, hoofdstuk 10, vanaf vers 35.
Het is een natuurlijk menselijk instinct om gerustgesteld te willen worden, te weten dat al je inspanningen niet tevergeefs zullen zijn. We willen allemaal weten dat we iets zullen bereiken! Op het werk bepalen we doelstellingen, einddoelen en indicatoren. Jezus vraagt ons om Hem ons geloof te schenken, aan God, niet aan wereldlijke dingen. Wat houdt me tegen om God te vertrouwen?
‘Je weet niet wat je vraagt’ zegt Jezus. Hoe vaak zag ik niet het hele plaatje toen ik me doelen stelde? Kan ik mezelf even inbeelden dat ik in de schoenen van Jacobus en Johannes zou staan? Als ik zou beseffen waar ik echt om vroeg, zou ik dan nog steeds dezelfde vraag stellen?
Wanneer je de lezing opnieuw beluistert, blijf je dan inbeelden dat je Jakobus bent of Johannes. Hoe bekijken de andere leerlingen jou en hoe reageren ze op wat je zegt? Hoe reageert Jezus? Hoe kiest Hij zijn woorden naar jou toe en hoe voel je je daarbij?
In een van zijn preken beschrijft Oscar Romero ons als ‘profeten van een toekomst die ons niet toebehoort’. Hij beweert ook dat we ‘dienaars’ zijn, geen ‘bouwheren’. Hoe voelt het om je in de positie te bevinden van dienen, en van gevraagd te worden om te dienen, zonder het volledige plaatje te zien? Kan je hier nu met God over praten?
De lezing van vandaag komt uit het Evangelie volgens Marcus, hoofdstuk 10, vanaf vers 35.
Het is een natuurlijk menselijk instinct om gerustgesteld te willen worden, te weten dat al je inspanningen niet tevergeefs zullen zijn. We willen allemaal weten dat we iets zullen bereiken! Op het werk bepalen we doelstellingen, einddoelen en indicatoren. Jezus vraagt ons om Hem ons geloof te schenken, aan God, niet aan wereldlijke dingen. Wat houdt me tegen om God te vertrouwen?
‘Je weet niet wat je vraagt’ zegt Jezus. Hoe vaak zag ik niet het hele plaatje toen ik me doelen stelde? Kan ik mezelf even inbeelden dat ik in de schoenen van Jacobus en Johannes zou staan? Als ik zou beseffen waar ik echt om vroeg, zou ik dan nog steeds dezelfde vraag stellen?
Wanneer je de lezing opnieuw beluistert, blijf je dan inbeelden dat je Jakobus bent of Johannes. Hoe bekijken de andere leerlingen jou en hoe reageren ze op wat je zegt? Hoe reageert Jezus? Hoe kiest Hij zijn woorden naar jou toe en hoe voel je je daarbij?
In een van zijn preken beschrijft Oscar Romero ons als ‘profeten van een toekomst die ons niet toebehoort’. Hij beweert ook dat we ‘dienaars’ zijn, geen ‘bouwheren’. Hoe voelt het om je in de positie te bevinden van dienen, en van gevraagd te worden om te dienen, zonder het volledige plaatje te zien? Kan je hier nu met God over praten?