Je luistert naar Kamino: een muzikale tocht van 40 dagen in samenwerking met Bidden Onderweg.
Week 4: ‘God houdt alle kwaad van me af.’
We zijn vorige week de bosrand gepasseerd. De bergtop komt in beeld. Een prachtig vooruitzicht om straks bovenop te staan, maar ook eng. Van dichterbij zie je dat de weg soms steil is en wat de risico’s zijn. Zanger Ben Howard komt ons zingend met een bedevaartspsalm tegemoet: ‘Houd je rug recht, behoud een sterk hart’.
Kun ik die aanmoediging gebruiken? Wat leeft er nu in mijn hart? Waar verlang ik naar voor deze gebedstijd?
We gaan eerst even luisteren naar onze tochtgenoot Etty Hillesum. Naarmate de oorlog vordert, komt ze in een situatie waarin elk gevoel van veiligheid zoek is. Het kwaad loert op iedere hoek van de straat. Toch ervaart ze dankbaarheid. Ze omschrijft het als volgt:
Het was vannacht weer zo goed en vertrouwd in mijn eenzame, smalle bed.
Ik heb God weer gedankt, niet voor het warme bed en voor de erwtensoep,
maar omdat hij weer in mij wonen wilde. Ik dank nooit voor de
goede aardse dingen die ik van hem krijg en ik zal ook niet in opstand
komen tegen hem als ik ze niet meer krijg. Het staat me tegen te danken
voor iets dat zovelen niet hebben. Het is nu eenmaal nog slecht gesteld
met de verdeling der aardse goederen op onze onvolmaakte aarde.
Het is bijzonder dat Etty onder deze omstandigheden zo dankbaar kan zijn. En niet vanwege haar veiligheid of zo, maar omdat ze Gods aanwezigheid ervaart. Dat is haar geluk. Kun ik me daar iets bij voorstellen?
Waar ben ik ten diepste dankbaar voor?
In de kerken wordt vandaag het verhaal van de verloren zoon voorgelezen. Zodra hij oud genoeg is eist hij van zijn vader zijn erfdeel op en verlaat het ouderlijk huis. Al gauw stuit hij op zijn beperkingen. Wanneer hij inziet fout te hebben gekozen, zou hij zich uit angst voor gezichtsverlies kunnen schuilhouden. Maar hij is dapper en durft te hopen op de goedheid van zijn vader. Treffend in het verhaal zijn de vreugde en de liefde van de vader, als hij zijn zoon weer kan omarmen. Een vreugde die ongetwijfeld overslaat op deze verloren zoon.
In het lied, deelt Ben Howard een soortgelijke ervaring. Wanneer de zanger terugkeert van zijn bedevaart, meent zijn vriend vreugde in zijn ogen te zien en zegt hij blij te zijn weer thuis te komen.
Lijkt de God waarin ik geloof op deze vader die iedere dag verlangend wacht op de terugkeer van zijn geliefde kind? Kun ik me voorstellen dat ik me laat omarmen door deze vader? Door God zelf?
Misschien kan ik tot slot van deze gebedstijd een paar keer in stilte voor mezelf herhalen: ik ben een geliefd kind van God, ik ben Gods geliefde kind.
Hoe reageer ik vanbinnen op deze woorden?
Bedankt voor het luisteren. Volgende week vervolgen we onze reis en geeft Pommelien Thijs ons de nodige energie voor de komende stappen. We wensen je een goede tocht.
We zijn vorige week de bosrand gepasseerd. De bergtop komt in beeld. Een prachtig vooruitzicht om straks bovenop te staan, maar ook eng. Van dichterbij zie je dat de weg soms steil is en wat de risico’s zijn. Zanger Ben Howard komt ons zingend met een bedevaartspsalm tegemoet: ‘Houd je rug recht, behoud een sterk hart’.
Kun ik die aanmoediging gebruiken? Wat leeft er nu in mijn hart? Waar verlang ik naar voor deze gebedstijd?
We gaan eerst even luisteren naar onze tochtgenoot Etty Hillesum. Naarmate de oorlog vordert, komt ze in een situatie waarin elk gevoel van veiligheid zoek is. Het kwaad loert op iedere hoek van de straat. Toch ervaart ze dankbaarheid. Ze omschrijft het als volgt:
Het was vannacht weer zo goed en vertrouwd in mijn eenzame, smalle bed.
Ik heb God weer gedankt, niet voor het warme bed en voor de erwtensoep,
maar omdat hij weer in mij wonen wilde. Ik dank nooit voor de
goede aardse dingen die ik van hem krijg en ik zal ook niet in opstand
komen tegen hem als ik ze niet meer krijg. Het staat me tegen te danken
voor iets dat zovelen niet hebben. Het is nu eenmaal nog slecht gesteld
met de verdeling der aardse goederen op onze onvolmaakte aarde.
Het is bijzonder dat Etty onder deze omstandigheden zo dankbaar kan zijn. En niet vanwege haar veiligheid of zo, maar omdat ze Gods aanwezigheid ervaart. Dat is haar geluk. Kun ik me daar iets bij voorstellen?
Waar ben ik ten diepste dankbaar voor?
In de kerken wordt vandaag het verhaal van de verloren zoon voorgelezen. Zodra hij oud genoeg is eist hij van zijn vader zijn erfdeel op en verlaat het ouderlijk huis. Al gauw stuit hij op zijn beperkingen. Wanneer hij inziet fout te hebben gekozen, zou hij zich uit angst voor gezichtsverlies kunnen schuilhouden. Maar hij is dapper en durft te hopen op de goedheid van zijn vader. Treffend in het verhaal zijn de vreugde en de liefde van de vader, als hij zijn zoon weer kan omarmen. Een vreugde die ongetwijfeld overslaat op deze verloren zoon.
In het lied, deelt Ben Howard een soortgelijke ervaring. Wanneer de zanger terugkeert van zijn bedevaart, meent zijn vriend vreugde in zijn ogen te zien en zegt hij blij te zijn weer thuis te komen.
Lijkt de God waarin ik geloof op deze vader die iedere dag verlangend wacht op de terugkeer van zijn geliefde kind? Kun ik me voorstellen dat ik me laat omarmen door deze vader? Door God zelf?
Misschien kan ik tot slot van deze gebedstijd een paar keer in stilte voor mezelf herhalen: ik ben een geliefd kind van God, ik ben Gods geliefde kind.
Hoe reageer ik vanbinnen op deze woorden?
Bedankt voor het luisteren. Volgende week vervolgen we onze reis en geeft Pommelien Thijs ons de nodige energie voor de komende stappen. We wensen je een goede tocht.