Ontwaak
Les Dames Vocales zingt het lied WAKE! gecomponeerd door Diederik van der Laag.
Ontwaak!
Voordat de schim van de valse ochtend stierf,
meende ik een stem te horen roepen vanuit de herberg:
”Als de tempel binnen in gereedheid is gebracht,
waarom knikkebolt de slaperige aanbidder dan nog buiten?”
Nu brengt het Nieuwe jaar, dat oude Verlangens doet herleven,
de bedachtzame ziel terug tot eenzaamheid.
Waar de hand van Mozes op de tak rust
en Jezus op de Grond zucht.
De lezing is genomen uit het Evangelie volgens Matteüs, hoofdstuk 22, vanaf vers 1.
Men ziet dit verhaal wel eens als een waarschuwing voor zelfgenoegzaamheid: ik moet mijn plaats in de hemel niet als vanzelfsprekend beschouwen, God niet als vanzelfsprekend beschouwen. Geldt deze waarschuwing ook voor mij? Is dit voor mijn oren bestemd?
Anderen richten in deze parabel de aandacht eerder op de omvang van Gods uitnodiging – Gods roeping is er niet zomaar voor enkelingen, maar voor iedereen. (“Zowel goede als slechte”, zegt de tekst). Als ik me heel erg bewust ben van het kwade in mij, van mijn zondigheid, mijn tekortkomingen, …; als ik denk dat God vast niemand zoals ik zou willen, dan is het misschien juist dit wat ik vooral moest horen in deze parabel.
Wanneer Jezus in parabels spreekt, is het niet altijd gemakkelijk precies te weten wat Hij bedoelt. Maar daar gaat het juist om – het is de bedoeling je geest te prikkelen om erover na te denken, om het je af te vragen. Het fragment wordt nu opnieuw voorgelezen. Let er op welke gedachten jou voor de geest komen. Waarover denk jij dat het gaat?
Jezus is hier nu aanwezig, terwijl jij bidt. Spreek dus met Hem, zoals een vriend spreekt met een vriend, over wat zijn woorden voor jou betekenen, en hoe je zijn boodschap wil beantwoorden.
Ontwaak!
Voordat de schim van de valse ochtend stierf,
meende ik een stem te horen roepen vanuit de herberg:
”Als de tempel binnen in gereedheid is gebracht,
waarom knikkebolt de slaperige aanbidder dan nog buiten?”
Nu brengt het Nieuwe jaar, dat oude Verlangens doet herleven,
de bedachtzame ziel terug tot eenzaamheid.
Waar de hand van Mozes op de tak rust
en Jezus op de Grond zucht.
De lezing is genomen uit het Evangelie volgens Matteüs, hoofdstuk 22, vanaf vers 1.
Men ziet dit verhaal wel eens als een waarschuwing voor zelfgenoegzaamheid: ik moet mijn plaats in de hemel niet als vanzelfsprekend beschouwen, God niet als vanzelfsprekend beschouwen. Geldt deze waarschuwing ook voor mij? Is dit voor mijn oren bestemd?
Anderen richten in deze parabel de aandacht eerder op de omvang van Gods uitnodiging – Gods roeping is er niet zomaar voor enkelingen, maar voor iedereen. (“Zowel goede als slechte”, zegt de tekst). Als ik me heel erg bewust ben van het kwade in mij, van mijn zondigheid, mijn tekortkomingen, …; als ik denk dat God vast niemand zoals ik zou willen, dan is het misschien juist dit wat ik vooral moest horen in deze parabel.
Wanneer Jezus in parabels spreekt, is het niet altijd gemakkelijk precies te weten wat Hij bedoelt. Maar daar gaat het juist om – het is de bedoeling je geest te prikkelen om erover na te denken, om het je af te vragen. Het fragment wordt nu opnieuw voorgelezen. Let er op welke gedachten jou voor de geest komen. Waarover denk jij dat het gaat?
Jezus is hier nu aanwezig, terwijl jij bidt. Spreek dus met Hem, zoals een vriend spreekt met een vriend, over wat zijn woorden voor jou betekenen, en hoe je zijn boodschap wil beantwoorden.