Een profetie van Simeon

De monniken van het klooster in Chevetogne zingen het Loflied van Simeon ‘Met eigen ogen heb ik de redding gezien: een licht dat geopenbaard wordt aan de heidenen en dat tot eer strekt van Israël, uw volk.’


We lezen vandaag uit het evangelie volgens Lucas. Hoofdstuk 2, vanaf vers 22.

Naar aanleiding van een schema dat Ignatius van Loyola aanbeveelt en dat we al eerder hebben gezien, zullen we deze scène van de Opdracht van Jezus in de tempel, bij wijze van spreken, beschouwen vanuit een aantal invalshoeken.

Ten eerste, ik stel me voor wat ik kan zien: hoe ziet de tempel eruit? Is deze klein of groot en hol? Is deze helder verlicht of donker en somber? Hoe ziet Simeon eruit? Hoe is hij gekleed? Wanneer Maria en Jozef hem het kind Jezus laten zien, wat zie ik dan?

In tweede instantie concentreer ik me op wat ik kan horen. Ik stel me voor dat ik in de tempel ben en dat ik luister naar de lofzang van Simeon wanneer hij het kind Jezus ziet. Hoe is de reactie van Maria en Jozef? Wat zijn de profetische woorden Simeon over het lot van dit kind?

En tot slot beschouw ik wat ze doen: Simeon, Maria, Jozef en het heilige kind. Hoe Simeon zijn redder herkent in deze kleine, kwetsbare baby - de vervulling van al zijn hoop en de hoop van de hele mensheid… Ik denk een ogenblik na over wat hier gebeurt.

Ter afronding denk ik na over mezelf en wat dit alles te maken heeft met mij. Hoe ben ik bij dit verhaal betrokken? Wat leert God mij terwijl ik bid over dit verhaal? Waarheen zou God me kunnen leiden?